შენ .

სამშაბათი იყო, 20 ივლისი.

–დე წავედი,ცოტა შემაგვიანდება მაგრამ არ ინერვიულო.
–კარგი ჭკვინად იყავი და დამირეკე წამოსვლამდე–გამიგიმა და შუბლზე მაკოცა ჩემმა ტკბილმა.
–მიყვარხარ.
–მეც სულელო.
სახლიდან გამოვედი,თბილოდა,სასიამოვნო დგე იყო,აი ისეთი ჩვენ რო გვიყვარდა.თითქოს რაღაცის მეშინოდა მაგრამ ეს კარგი დღე უნდა ყოფილიყო და მხოლოდ ამაზე ვფიქრბდი.ტელეფონი ამოვიღე და იმდენი Missed Calls–ი დამხვდა,რომ შევშინდა რამე ცუდი ხომ არ ხდებათქო.
–რამე მოხდა?
–გელოდებით,სულ ასე რატო აკეთებ.
–ოო ნუ გაიწყებთ ეხლა,მაპატიეთ.უკვე გამოვედი და მალე მოვალ,მიყვარხართ.
–კარგი ხო გელოდებით,აფერისტო.
თვალი 2 დგის შემდეგ გაახილა.საავადმყოფოში ვაგამებდით,წესივრად არც გვიჭამია და გვიძინია,ანდაც ვის ეცალა მაგისთვის.თათია ჩვენთან მოდიოდა და ლუკასთან ბოლო ლაპარაკის შემდეგ მანქანა დაეტაკა.როგორც სხვებისგან ვიცით საშინელი სანახავი იყო ყველაფერი,არც იპიქრებდა ვინმე რო საავადმყოფომდე მოაგწევდა.საავადმყოფოში,რომ მივედით უკვე საოპერაციო ჰყავდათ შეყვანილი,არ გვჯეროდა,ხმას ვერავინ იღებდა,ყველა ჩუმად და თავისთვის ტიროდა,ერთადერტი იყო ლუკა რომელიც პანჯარასთან იდგა და ცას უყურებდა,არ უტირია,ცდილობდა მაგრად ყოფილიყო,ასე იდგა მარტო მანამ სანამ ექთანი არ გამოვიდა და მე–4 ჯგუფის რეზუს უარყოფითი სისხლი არ მოითხოვა სასწრაფოდ ყველამ ტელეფონი ამოიგო ვინ ვის ურეკავდა გმერთმა იცის,ლუკა კი ექთან გაყვა და ცოტახანში გვითხრეს,რომ სისხლი უკვე ჰქონდათ.
საწყალი დედა,რომელიც განადგურებული იჯდა და ტიროდა,საწყალი ქალი,ეს უბედურებაგა აკლდა,მისი ერთადერტი მიზეზი,რომ ეცოცხლა ეხლა საოპერაციო მაგიდაზე იწვა და არავინ იცოდა რა მოხდებოდა,იმედიც კი არავის ქონდა,ვუყურებდი და კისერში პხასავით მეჩხირებოდა რაღაც,ვატყობდი თავს ვერ შევიკავებდი და გარეთ გავედი,რომ ხმამაღლა მეტირა.გოგოებიც გამოვიდნენ,ვუყურებდით და ვერაფრით ვანუგეშებდით ერთმანეთს.ყველაზე ცუდი დაბადებისდღე მქონდა,ასე არასდროს გავმწარებულვარ.
4 საათი გაგრძელდა ოპერაცია,საღამოს გავიგეთ,რომ თამთა უკვე კარგად იყო (თუ ამას კარგად ყოფნა ერქვა) გადაარჩინეს მაგრამ ხერხემალში გადატყდა და ვეღარ გაივლიდა.ამის მოსმენას სიკვდილი მერჩია,მერჩია მე ვყოფილიყავი მის ადგილას,მე მტკენოდა გული ვიდრე მას.ის სხვა იყო,სულ მოძრაობდა,არასდროს არ ისვენებდა,ყოველ საგამოს მირეკავდა,რომ გვესეირნა,სადმე წავსულიყავით,რამე გვეკეთებინა.ეხლა კი,ეხლა რა უნდა მოხდეს?როგორ გავივლით იმ დგეს,როდესაც თვითონ გაიგებს ამ ამბავს?რა მოხდება?
ოთახში შესვლა ვერ გავბედე,ვერ ვუყურებდი მის ტანჯვას,გული გამისკდებოდა,ნეტას საავადმპოფოდანაც გავსულიყავი,ვუსმენდი როგორ ტიროდა და ვერაფრით ვეხმარებოდი,ხალხი გარეთ გამოვიდა,კითხულობდნენ რა ხდებოდა,განიცდიდნენ,ზოგი დანანებით თავს აქნევდა.
"საწყალი გოგო"
"ეჰ,უბედური დედამისი"
"საცოდავი,მთელი ცხოვრება დაენგრა"
"რა აზრი აქვს მის სიცოცხლეს"
"როგორ ტირის,გმერთო შენ დაგვიფარე"
ყველა მხრიდან მესმოდა ეს ხმა,მეგონა გავაფრენდი,მახსოვს ჩავიკეცე,თვალი რომ გავახილე სანიტარი მამშვიდებდა,ლიკა თავზე მადგა და ტიროდა,მთხოვდა მე მაინც ნუ დავტოვებდი მარტო,ჩავეხუტე და ვტიროდით,ლუკა შემოვიდა თავზე ხელი გადამისვა და ისევ იმ სახით,როგორც ამ ბოლო 2 დგეს იყო დაჯდა უსიტყვოდ,მისი სიჩუმე შემშლიდა,ვთხოვე რამე ეთქვა მაგრამ ადგა და გავიდა.5 საათი იყო სახლში მივდიოდი გამოსაცვლელად,ბოლო სართულზე რომ ჩავედი კიბის ქვემოდან რაღაც ხმა გავიგე,დავიძახე და არავინ გამაგონა,ჩავედი და ვიცოდი,რომ ზუსტად ამ სურათს წავაწყდებოდი,გული მისკდებოდა ამის დანახვაზე,პირველად ვნახე ატირებული.
–მეტი აღარ შემიძლია,წადი გთხოვ,წადი.
–არა,მისმინე,იტირე კაია,გულზე მოგეშვება ცოტა.ლუკა მისმინე,ჩვენ მაინც უნდა ვიყოთ მაგრად,არ უნდა დავეცეთ,უნდა დავეხმაროთ.
–არ შემიძლია,ყველაფერი მაგას რატომ უნდა დაემართოს?
–ვიცი,ვიცი მაგრამ უფალი ჩვენთანაა,არ გაგვწირავს.
–რამე,რომ დაემართოს გავგიჯდები ან თავს მოვიკლავ გესმის?
–ნუ ამბობ ეგრე,გაჩერდი,ჩვენ რაღას გვერჩი?სუ ლარ გეცოდებით?უნდა დაგვეხმარო შენ კი მთელი დღე ხმას არ იღებ–და თვი ვეღარ შევიკავე.
–კარგი ნუ ტირი გთხოვ.
–თათა გიყვარს ხო?
–კი.–არც შემოუხედავს ისე მიპასუხა.–საშინლად,დავაშავე,რომ აქამდე არ ვუთხარი,მაგრამ ასე ვერ ვუყურებ არ შემიძლია.
–ვიცოდი,უნდა დაეხმარო,ჩვენ უნდა დავეხმაროთ.
2 თვე გავიდა და თათა ისევ ისე,მოწყენილი და დათრგუნული იყო,არავინ არ უნდოდა გარდა ლუკასი,არ მწყინდა,არ გვწყინდა,გვესმოდა მისი,ლუკასთვის უთქვამს არ მინდა ვინმეს ვეცოდებოდეო.ამიტომ,გადავწყვიტე ასე გაუფრთხილებლად დავდგომოდი თავს,რომ მივედი ეძინა.
–გაიგვიძე ზარმაცო.
–მოხვედი?
–კი,რა არ მელოდი?მოვიწყინე სახლში ყოფნით და ეხლა შენ უნდა გამართო.აბა მომიყევი როგორ აწვალებ დედას.–და შევეცადე გამეღიმა.
–არაფერს,ვწევარ ან ლუკას ველაპარაკები.
–აჰაა,ეხლა კი მე უნდა გამართო.
–რა ვქნა ვიცეკვო? –და გამიცინა.
–ლამის მოვკვდი,ეს რა ვქენი,რა ვუთხარი.–გეყოს ეხლა,თუ გინდა ვიცეკვოთ,უნდა ადგე აბა რას აპირებ მთელი ცხოვრება ეგრე უნდა იყო?შენ ტუ არ მოინდომე არაფერი არ გამოვა,იცი მე რა დღეში ვარ?ძილის კი დამავიწყდა როგორია,ჩემი ცხოვრებაც დაინგრა,მე მოვკვდი იმ დღეს,მაგრამ შენ ჩვენზე არ ფიქრობ.–თავი დავხარე,ცრემლი მოვიწმინდე და დაველოდე რას მიპასუხებდა.
–ვცდილობ.
–არაფერსაც არ ცდილობ,ერთხელ მაინც გიცდია წამოდგომა?გამოიყენე ლუკას ნაყიდი ჯოხები?ან ეტლი?იცი გარეთ რა ამინდია?რა დღეა?რა რიცხვია?იცი,რომ შენი დაქალის შვილი უნდა მონატლო მალე,დღე–დღეზე იმშობიარებს ლანა და უშენოდ არაფერს არ ვაპირებთ.შენ შეიძლება არ გჭირდებით მაგრამ ჩვენ გვჭირდები და არ მაინტერესებს რას იტყვი.არ გინდა რო ვინმეს ეცოდებოდე ხო?ხოდა,ნუ მიცემ მაგის უფლებას,ერთშ გთხოვ რომ ცადო,დედას ხათრით და ვნახოთ რა იქნება.
ლუკამ და ლიკამ ჩააბარეს,ამ ამბავმა თათა გაახარა და დაამწუხრა კიდეც,ფიქრობდა რომ ჩაბარების შემდეგ მიატოვებდნენ,მაგრამ ვერ მივართვით თავიდან ვერ მოგვიშორებდა.მე ყოველ დღე მივდიოდი,წიგნებს ვუკითხავდი,ამბებს ვუყვებოდი,ვაჭმევდი,ერთად ვხატავდით,თითქმის იქ გადავედი საცხოვრებლად.ლიკა და ლუკა კი კვირაში სამი დღე ჩვენთან იყვნენურთერთობაში ცოტა,შემოვიდა,იღიმოდა,ჭამდა და ნელ–ნელა ეტლსაც იყენებდა.
ოტხშაბათი იყო,20 ივლისი.
–თათ,ტელეფონი გირეკავს.
–არ მინდა ვუპასუხო,1 წლის უკან რომ ვუპასუხე ისიც მეყოფა,დღეს ტელეფონი არ დამანახოთ.
–კარგი,კარზე არიან მიდი შენ გაუღე.
–მივიდე თუ მივგორდე?–გამიგიმა და გული მომიკვდა.–კარგი მაპატიე,მადლობ რომ მიძლებ.
–სულელო,მიდი–მიდი გააღე.–და შუბლე ვაკოცე.

–მობრძანდით,ვინ ხართ?
–თქვენთან ამანათია,იტალიიდანაა.თუ თქვენ ხართ თათა შეროზია ხელი მომიწერეთ.
–კარგით მადლობთ.
–ნახვამდის.

–ვინ იყო თათ?
–ამანათიაო,ლუკა იქნება,ნეტავ ამჯერად რა გამომიგზავნა?
–ვნახოთ,ვნახოთ,რა მაგარიიია.
–თეთრი მომწონს :))
თეთრი ლეპტოპი თათასთვის და ჩემთვის BVL-gari–ს საათი,სიხარულით ვკიოდი მაგრამ უფრო იმიტორო თათას სახეზე ბედნიერება შევნიშნე.საჩუქრებს წერილიც ახლდა.
"გოგოებო,ვიცი ეხლა ერთად ხართ,თქვენი სახეებიც წარმოვიდგინე,ნეტა ეხლა მეც მანდ ვიყო.ვიცი თათ შენ ბედნიერი ხარ,მეორე სულელი კი ეხლა ამ წერილს კითხულობს და კიდე საღამოს მოვფრინავ ამიტომ მოემზადეთ,კარგად გამოიპრაჭეთ.ლანა შენთვის ერთი კარგი ბიჭი მომყავს ამიტომ კარგად გამოიპრანჭე"
–საზიზღარი,ნეტავ ეხლა ვინ ჩამომიტრია,იქნება ვინმე მახინჯი მილიონერი და თავს მომაკვლევინებს.
–კარგი რა,მიდი მოვემზადოთ,რა კარგია დგეს ასეთ დღეს არ ველოდი.
–ხედავ?ეს დღე როგორ გაგილამაზა?გიჯდება შენზე,გაღმერთებს.
–კარგი მორჩი,ის ჩემი მეგობარია და ვსო.
–გაკლია შენ.
საღამოს ლუკა მოვიდა თავის სიმპაწიიურ ძმაკაცთნ ერთად,ენა ჩამივარდა,ბიჭმა ერთი ნახვით დამიპყრო,მაგრამ ჩვენი ამბავი მერესთვსი იყოს,თათა მანქანაში გადავიყვანეთ ულამაზესი იყო.რესტორანი ცარიელი იყო,მხოლოდ 4 კაცზე გაშლილი.ულამაზესი დღე იყო,მათ ვუყურებდი და ეს რომანტიკა მატირებდა,ერთმანეთშ თვალებში უყურებდნენ და ხმას არ იღებდნენ,რესტორნის შემდეგ სადღაც წავედით,გაშლილი ადგილი იყო,ჩირაღდნებით განათებული,რაღც ხდებოდა მივხვდი.
–თათა გთხოვ ადექი და აი ჯოხი.
–კარგი ვცდი,დაიცა.–წამოდგა და ლუკაც მიეხმარა.
–კარგია,კარგი გოგო ხარ,ჩემი გოგო.
–ეხლა?
–ეხლა უნდა ვიცეკვოთ.–და ლუკამ გიოს ანიშნა სიმგერა ჩაერთო.
ვუყურებდი და გული მითბებოდა,როგორჩ იქნა თათა ბედნიერი იყო.
–თათ მიყვარხარ.მტელი არსებით,ხვალ მივფრინავ,ბილეთები მაქვს,შენი მხოლოდ თანხმობა მინდა და ჩემთან ერთად წამოხვალ,ბოლო კურსს საფრანგეტში გაივლი და საბოლოოდ გამოჯანმრთელდები.
–ასე უცებ,დედა,მოულოდნელია.
–დედამ ყველაფერი იცის,დრო?რაღა დრო?მეტი დროს აღარ გაძლევ,უკვე მე გადავწყვეტ ყველაფერს.წავიდეთ და მერე ერთად და ჯანმრტელი დავბრუნდეთ.
–კარგი,თნახმა ვარ,შენთან ერთად სადაც გინდა წამოვალ.
მეორე დღეს თათას და მე უკვე თათას მანქანამ მოგვაკითხა და წაგვიყვანა.იმ ღამით ლუკამ თათას თავისი ავტომატიკა აჩუქა.ჯერ ხომ ვერ შეძლებდა მანქანის ტარებას.......დღეს საღამოს ლუკა და თათა გამოგვივლის მე და გიოს,საღამოს იმ რესტორანში მივდივართ სადაც პირველად ვიყავით ერთად .....
დღეს 2018 წლის 28 აგვისტოა,კვირა დღე.