რამდენი ხანია პოსტი არ გამიკეთებია,რამდენი რამ მოხდა მნიშვნელოვანი რასაც საპოსტედ ვამზადებდი და აქამდე ამ მიზეზებმა ვერ მომიყვანა.დღეს,დღეს,ახლა ღამის სამის ნახევარზე უბრალოდ არ შემიძლია ეს ვინმეს,გადამთიელს,რომელიც თვალს გაახარებს და წაიკითხავს არ გავუზიარო.
აღდგომა იყო,გიორგობა ღამეა და მე ჩემმა 2მა მამიდაშვილმა და ერთმა ნათლულმა,მარიამმა (ისინი ბიჭები არიან) გადავწყვიტეთ მამაჩემის სასაფლაოზე წავსულიყავით ახლა ამ დროს და წავედიც კიდეც,ბებოს ბევრი ყვირილის და ჩხუბის მიუხედავათ.ნუ ჯონი 26 წლისაა,ირაკლი 18ის,მეც და მარიც 18ის.შიშით არ მეშინოდა მე პირადად რადგან მარტო წინა აღდგომას ვიყავი და გულშიც არ გამივლია რო რამე ცუდი უნდა მომხდარიყო.ჩავედით,გზაში არაფერი საშიში და განსაკუთრებული არ შეგვხვედრია (ვგულისხმობ უკვე სასაფლაოს ტერიტორიაზე შესვლის შემდეგ,თორე გარშემო სულ დასახლებული ადგილია).ჩავედით,დალიეს,სიგარეტი დავუტოვეთ დღისით შევამოწმეთ არ იყო,კვერხებიც წაგებული იყო,მხოლოდ ერთი იყო დატოვებული.ნახევარ საათში წამოვედით,ბევრი ვუყურე ფოტოს მეგონა ოდნავ გაინძრეოდა მანიშნებდა,რომ ისევ ჩემთანაა,ისევ ისე ვუყვარვართ,მაგრამ ეს სასწაული ჩემთვის არ მოხდა........
წამოვედით,ვიპოვნეთ ერთი პაჩკა კენტი,თითქმის სავსე,გავოგნდით რადგან ჯონი მთელი დღე კენტით ამაყობდა და შეგვაწუხა.გაუხარდათ,სამივემ მოუკიდა და მოწია,ამოვედით გამოსასვლელთან (მთელი გზა უკან ყურებით).ამოვდივართ კარებთან და 3 ბოთლი დევს გვერდი-გვერდ თითქმის შუა გზაში,ვიწრო ჩასასვლელია და ჩასვლისას ოთხივენი გაშლილად მივდიოდით ამიტომ აუცილებლად შევნიშნავდით,ეს უკვე ბევრი დამთხვევა იყო და ოთხივენი ბოთლებს დავაჩერდით,ცვენ დღისით თითქმის ბოლოები წამოვედით სასაფლაოდან და ბოთლებბს შევნიშნავდით,ანდაც ვინც კვერცხები წაიღო (რაც ყოველ აღდგომას მოსალოდნელი მოვლენაა) რატომ დატოვებდნენ გზაში გვერდი-გვერდ დაწყობილ ბოთლებს და არ წაირებდნენ.ერთში იყო ღვინო,მეორეში ლიმონათი (ისეთი რაც ჩვენ გვქონდა დრეს გატანილი საფლავზე და ასევე ახლა შავი ღვინო წავიღეთ და ჯონი ნანობდა ტეთრი უნდა წამოგვეღოო,ღვინოც თეთრი იყო) ბოლო ბოთლი იყო ბორჯომის.ერთი სიტყვით ამ თემას გზაში განვიხილავდით,სასაფლაოდან რო გამოვედით,ვიწრო ჩიხიტ გამოვდივართ,სადაც მარცხენა მხარეს საფლავები და ეკლესიაა ისევ და მარცხნივ ვიღაცის ბაღი.მანქანის შუქი დავინახეთ,უკვე ჩიხის ბოლოს გავედით და ჯონი ამბობს,რომ ეს მანქანა (რაღაც ხმა გავიგე,მაგრამ თავი ვაიძულე ყურადღება არ მიმექცია) ძაღლობისაა და დაამთავრა თუ არა სიტყვა რაღაც ღობის იქედან გარბის და სამჯერ ეჯახება ღობეს,მე შიშით იკას გადახვეულ ხელს ვიხსნი და გაქცევას ვცდილობ,მხოლოდ არ მახსოვს იმ მომენტში სად ვაპირებდი წასვლას,იმ ემოციის გადმოცემა შეუძლებელია,ჯონიმ მარის ხელი არ გაუშვა და დაიწირა,გვაწყნარებენ და მე ისევ გაქცევას ვცდილობ,ეს საშინელი შეგრძნებაა.გზა გავაგრძელეთ,ბიჭები გვარწმუნებენ,რომ ყველაფერი კარგადაა და უკან არავინაა,ჩვენ უკვე აღარ ვართ სასაფლაოსთან და გვეუბნებიან,რომ ეს ძაღლია,თუმცა ვიცი,რომ ძაღლი საფლავზე არ ჩერდება და მით უმეტეს ძაღლი მანქანის ხმაზე არ რეაგირებდა გაქცევის მიზეზი ღობის იქედან არ ქონდა,ნუ სახლამდე მოვაღწიეთ,ბებოს მუქარის მიუხედავად,კარი გარებული დაუტოვებია.
დავჯექით და დამთხვევებზე და სასწაულებზე დავიწყეთ ლაპარაკი,ჯონიმ გადაწყვიტა 5 საათისკენ,როგორც კი,გარიჟრაჟდება გადავალთ და ბოთლებს შევამოწმებთ,თუმცა ამით ვიღაც რაღაცას გვანიშნებს.მე სასაფლაოზე ვუთხარი ჯონის,რომ მამა ცოცხალი იყოს ბებოს გაბრაზებას არ გვაპატიედათქო,მაგრამ მეეჭვება ეს იყოს გაბრაზების მიზეზი,ვიცი არც ისე ეწყინებოდა ჩვენი მასთან მისვლა,რომ ასეთი მინიშნებები გაეკეთებინა და მე შევეშინებინე.ვერ ვხსნი,მაგრამ შეიძლება უბრალოდ ბევრი დამთხვევაა,გზაში შუქს სულ ქვემოთ ვანათებდით და სიგარეტსაც აუცილებლად შევნიშნავდით.არ ვიცი ეს თუ წყენა იყო მაშინ სიგარეტს,რატომ ვიპოვნიდით,უამრავი ცარიელი პაჩკა ეგდო ირგვლივ,მაგრამ რაღაცატომ ის ააღებინა ჯონიმ მარის და კითხა ცარიელი იყო თუ არა.ეს სასწაულია და ხვალვე დაველაპარაკები ამაზე მამა იოანეს,ძალიან შეშინებული ვარ,თ.
მამას სურათს ვუყურებდით და ვირწმუნებოდით,რომ ის გაბრაზებული,ძალიან გაბრაზებული გვიცქერდა,ეს წუტი გაგრძელდა თითქოს,არ ვიცი გავგიჯდით თუ თავს ვიშინებთ და ვიტკიებთ,მაგრამ ეს სიბრაზე იმდენად ვიგრძენი ცრემლი ვერ შევიკავე.მაპატიე და გვაპატიე მა,მე ცოდვილი ვარ,შენ სუფთა ადამიანი იყავი და შენი გადატანილი სიკვდილის შემხედვარე და მომსმენი ყველა ადამიანი დარწმუნებულია იმაში,რომ შენ სამოთხეში ხარ,შენ ჩვენი სიამაყე იყავი და მაპატიე ჩემი არასწორად გადადგმული ნაბიჯები,თუმცა შენ სახელს არ შევარცხვენ არასდროს.
3 წლის მანძილზე მხოლოდ 6ჯერ დამესიზმრა მამა და იმედი მაქვს,სიზმარი დამეხმარება როგორმე გავიგო რა მოხდა ამ ღამით.ყველაფერს ვებღაუჭები,ყველა იმედს რომ ამ ყველაფერს ახსნა ექნება.
მომდევნო სასწაულამდე.....
